Znaczenie i symbolika kolorów.

Znaczenie i symbolika kolorów

Czerń

Czerń doskonale współgra z niemal każdym kolorem. W zestawieniu z innymi barwami sprawia, że kolory stają się jaśniejsze. Jednak do malowania pomieszczeń mieszkalnych jest dość rzadko używana. Co innego wykorzystując czerń do malowania murali. Stosowana w pokojach w większych ilościach daje optyczne złudzenie pomniejszania przestrzeni. W malarstwie jest stosowana zazwyczaj do zaznaczenia drobnych akcentów, podkreślanie konturów itp. Kolor czarny ma bogatą symbolikę. W zależności od kultury może oznaczać: śmierć, żałobę, zło, smutek, ciemność. W innych kulturach oznacza: życie, luksus, elegancję, tajemniczość, seksowność, zastraszanie, (toga sędziowska, prawnicza). Bez koloru czarnego w teatrze i kinie nie można uzyskać atmosfery tajemniczości, dramatu. Czerń użyta na dużych powierzchniach, absorbuje światło oraz potęguje uczucie depresji. Czerń w pomieszczeniach powinna być z dużą dozą ostrożności. Jednak w mieszkaniu doskonale sprawdza się malarstwo monochromatyczne ( murale czerno- białe). Operowanie czernią i bielą potrafi nadać pomieszczeniu zupełnie nowy charakter: od stylu retro po całkowity futuryzm.

Biel

W malarstwie kolor biały jest często wykorzystywane głównie do rozjaśniania kolorów, modelunku światłocienia lub stosowanie perspektywy powietrznej (efekt dali). Biel doskonale nadaje się do malowania malowideł, murali wykonany na ciemnym podłożu czarny, brąz itp. Kolor biały również odznacza się bogatą symboliką. W kulturze zachodniej biały oznacza pokój, wiarę, radość, czystość, niewinność. Jednak w Chinach uważana jest za kolor smutku i żałoby, a starożytnym Egipcjanom przywodziła na myśl kolor ludzkich kości. W kulturze chrześcijańskiej biel kojarzona jest szatami liturgicznymi, aniołami, barankiem. Kolor ten niemal idealnie odbija światło, dlatego pomalowany nim pokój wydaje się większy i jaśniejszy. Jednocześnie w pokojach, zwłaszcza dziecięcych jest dość niepraktycznym kolorem, gdyż od razu widać na nim wszelkie zabrudzenia. Biały można łączyć z innymi kolorami uzyskując odcienie pastelowe, lekkie i delikatne. W ten sposób pomalowany pokój, zwłaszcza pokój dziecka, nadal sprawia wrażenie jasnego i czystego. Biel należy stosować z rozwagą. Jej nadużywanie może sprawić, że pomieszczenie będzie zimne i odpychające, kojarzące się ze sterylną atmosferą sali szpitalnej. 

Czerwień

Czerwony zaliczany do kolorów ciepłych i budzi wiele skojarzeń: serce, krew, ogień, róża, płomień, żar, namiętność, gorące rumieńce, romantyczny zachód Słońca. Daje wrażenie ciepła, stymuluje i działa energetyzująco na odbiorcę. W Chinach uważana jest za kolor symbolizujący szczęście i miłość, dlatego panny młode przywdziewały do ślubu szaty właśnie tej barwy. Odcienie czerwieni mogą wzbudzać pożądanie, bywają kojarzone z niebezpieczeństwem, złością i pasją. Czerwień może być używana dla zrównoważenia kolorów neutralnych, takie połączenie ożywi pokój.  Podobnie jak w przypadku czerni, nie należy całego pomieszczenia malować tym kolorem, zwłaszcza w pokojach dziecięcych. Niemniej jednak czerwone akcenty zwrócą uwagę i ożywią pomieszczenie. 

Pomarańcz

Pomarańczowy może dawać podobne odczucie jak czerwony, ale w nieco mniejszym stopniu. Kolor pomarańczowy wpadający w brąz daje odczucie ciepła, jaśniejsze odcienie (brzoskwiniowe, herbaciane) są bardziej pogodne i stymulujące do zabawy, dlatego warto je wybierać np.do pokoju dziecięcego. Jest to doskonała barwa, którą można wykorzystywać w pomieszczeniach, w których przebywają najmłodsi. Budzi pozytywne emocje i skojarzenia (np. z cytrusami). Lekko stymuluje, nie przytłacza jak czerwień. Wprowadza radosną atmosferę do pomieszczenia i przywołuje ciepłe wspomnienia: lata, smaku pomarańczy, brzoskwiń, moreli, mandarynek. Przywodzi na myśl słodkie zapachy i miłe widoki np. zachodu Słońca lub ciepłe płomyki znad ogniska.

Zieleń

Zieleń to kolor kojarzony z nadzieją, odpoczynkiem, spokojem, wiosną i odrodzeniem, budzeniem się do nowego życia. To kolor odświeżający i powodujący, że pomalowany nim pokój sprawia wrażenie bardziej żywego. Dotyczy to jednak jaśniejszych odcieniach zieleni. Zieleń można użyć w pokoju dziecięcym samodzielnie lub dla zrównoważenia w połączeniu z czerwienią lub pomarańczem. W pokoju z akcentami zieleni dobrze się wypoczywa, budzą się skojarzenia z odpoczynkiem na łonie natury: w lesie, na łące... Zieleń to świeżość: chłodna trawa pod gołymi stopami, orzeźwiająca mięta, nieco cierpka limonka. Zieleń khaki lub tak zwana zgniła zieleń daje nieco cieplejsze wrażenie. Są to kolory Ziemi. Patrzenie na nie uspokaja i nastraja. Butelkową zieleń łatwo skomponować z ciepłymi beżami i brązami. Ciepłe odcienie zieleni można zastosować zarówno przy aranżacji klasycznych wnętrz jak i tych, które mają być nieco bardziej modernistyczne, wówczas warto zestawić ten kolor z bielą, czernią i szarościami.

Niebieski

Niebieski oznacza harmonię, pokój, wrażliwość, mądrość, pewność i stabilność. To dobry kolor do sypialni, ponieważ uspokaja nerwy i stwarza dobry nastrój do snu. Niebieski może rozjaśnić pokój, dać poczucie komfortu i spokoju. Jednak niebieski może też stwarzać wrażenie zimna. Istnieje kilka popularnych odcieni niebieskiego. Jednym z nich jest bardzo ciemny niebieski, wpadający w granat. Kolor ten jest tak samo odczuwalny jak czarny, dlatego należy używać go z wyczuciem i ostrożnością. Optycznie może pomniejszać pokój, nadawać mu nieco przytłaczający wyraz. Z drugiej strony należy pamiętać, że granat to kolor powagi. Kojarzy się z mundurem, szykiem i elegancją. Bardzo pożądane są natomiast błękity. To lekkie odcienie wywołujące miłe emocje. Optycznie powiększają pomieszczenie. Kojarzą się z ciepłym wiosennym, bezchmurnym dniem, wypoczynkiem nad wodą itp.

Fiolet

Fiolet to połączenie stabilności niebieskiego i energii czerwieni. Kolor ten kojarzy się z ryzykiem, władzą, sprawiedliwością i nobliwością, jednocześnie może dawać wrażenie depresji i cierpienia. Ciemny fiolet daje uczucie smutku i frustracji, a jasny spokoju, romantyczności i nostalgii. Jasny fiolet np. odcienie wrzosowe i liliowe to dobry wybór do pokoju dziewczęcego jako alternatywa dla różowego. W kulturze zachodnioeuropejskiej i chrześcijańskiej bardzo ważne znaczenie ma jeden z odcieni fioletu: purpura. Była ona kojarzona z dostojeństwem, bogactwem, nazywana  "kolorem królów". Współcześnie określa się ja mianem koloru biskupiego, a noszący ją duchowni nazywani są purpuratami. Jest kolorem ciężkim i intensywnym. W pomieszczeniach powinna być stosowana do malowania akcentów. 

Żółć

Kolor ten stymuluje, energetyzuje jest słoneczny, ciepły i przyjazny. Blady żółty może sprawić, że pokój będzie się wydawał większy. Jednak zbyt dużo żółtego może rozpraszać odbiorcę. Jansy żółty jest dobrym kolorem do pokoju dziecka. Żółcie budzą podobne skojarzenia co odcienie pomarańczowego: przywodzą na myśl wakacje, słońce, plaże i gorący piasek pod stopami, egzotyczne owoce. Żółty, zwłaszcza jego ciemniejsze odcienie, jest często kojarzony ze złotem i bursztynem. To także kolor Słońca, które warunkuje życie na Ziemi. Kolor żółty można używać celem rozjaśnienia pomieszczenia i ożywienia go. Ciekawym połączeniem, na zasadzie kontrastu, jest użycie obok siebie barwy żółtej i niebieskiej. Żółć podkreśli chłód błękitu, a on z kolei sprawi, że żółty będzie wydawał się jeszcze cieplejszy.

Ciepłe kolory

To najczęściej czerwień, pomarańczowy, żółty. Z reguły dają wrażenie komfortu i relaksu, jednakże takie odcienie jak czerwień czy intensywny pomarańcz mogą mieć bardziej pobudzające i stymulujące działanie. Ciepłe kolory powinni wybierać rodzice dzieci, które są z natury pogodne, przyjazne, lubią czytać lub po prostu chcą się relaksować w swoim pokoju. Cieple kolory powinny być także wybierane w pomieszczeniach o ekspozycji północnej. W pokojach ciemnych, z małym dostępem do światła dziennego, ciepłe barwy sprawiają, że pomieszczenie nie jest przytłaczające. Jednak należy pamiętać, by w małych pokojach stosować tylko jasne odcienie, unikać odcieni krzykliwych i jaskrawych. 

Zimne kolory

Zimne kolory mają działanie uspakajające, ale kolory bardzo ciemne mogą powodować u odbiorcy uczucie przygnębienia i depresję. Barwy chłodne dają wrażenie  dystansu, dlatego wybierając je do pokoju dziecinnego warto skupić się na takich odcieniach jak: jasny niebieski, niebieskofioletowy, niebieskozielony lub biały. Takie kolory tworzą wrażenie spokoju i sprawiają, że pokój wydaje się bardziej elegancki. Chłodne kolory można z powodzeniem wybierać do jasnych i nasłonecznionych pomieszczeń. Słońce padające do wnętrza naturalnie je ocieli. 

Kolory ziemi

Kolory Ziemi to zbiór głównie ciepłych, spokojnych barw. Włączamy tu takie odcienie jak szary, brązowy, beżowy, ciemnozielony, bursztynowy, bordowy, kasztanowy itp. Kojarzą się z jesienią, kolorem liści. Działają uspokajająco. Warto więc wybierać je do pokoi dzieci bardzo energicznych i aktywnych, gdyż będą działały na nie uspokajająco i wyciszająco. Kolory ziemi kojarzą się z klasycznymi wystrojami wnętrz, ale nic nie stoi na przeszkodzie, by zastosować je w nowoczesnych dizajnach. Warto nadmienić, że kolory ziemi nigdy nie wychodzą z mody, sprawdzą się w pomieszczeniu na długie lata. Jednak pokój, w którym je zastosujemy powinien być dobrze doświetlony, ponieważ kolory ziemi z natury są nieco przygaszone. 

Sepia

Kolory sepii to nic innego jak brązowa kolorystyka malowidła

Malarstwo ścienne

Malarstwo akrylowe:

Jest młodą technika, upowszechnioną niedawno głównie przez artystów pop artu m.in. Andy Worholn, Jackson Pollock. Obecnie akryl staje się coraz bardziej popularna technika ze względu na uniwersalność tej techniki, można nimi malować na zewnątrz jak i wewnątrz pomieszczeń, nie wydzielają zapach i szybko scjną. Farbami akrylowymi można malować jak farbami olejnymi lub jak akwarelą z pewnymi subtelnymi różnicami. Dużą zaleta tych farb jest to, że rozpuszczają się w wodzie, nie trzeba stosować śmierdzących rozpuszczalników jak w farbach olejnych, szybko schną co jest zaleta i jednocześnie wadą przy modelunkach światłocienia, maja intensywne pigmenty. Akryl po wyschnięciu nie żółknie. MAlowidła malowane tymi farbami sa wodoodporne, można je zmywać mokra ścierką lub lekkim detergentem. 

Farby akrylowe występują w różnych postaciach. Jest to mieszanina pigmenty ze spoiwem syntetycznym i wodą. Maja konsystencjĘ zawiesiny (galarety), konsystencję zbliżona do olei występujące w tubkach oraz płynną konsystencje nadającą się do malowania techniką natryskową.

 Technika akrylowa.

 Technika akrylowa.

Ja osobiście nie mam ulubionego producenta, maluję tym co jest aktualnie pod ręką w hurtowni. Chociaż najlepsze doświadczenie jakie miałem z farbami to chyba była firma "Polikolor".

Techniki malowania farbami: 

-Technika zbliżona do oleju – akryl nakłada się od grubszych warstw po cienki laserunki. Przewaga akrylu nad olejem jest to ze akryl szybko schnie w ciągu 10 – 15min można nakładać kolejną warstwę itd. do uzyskania żądanego koloru i efektu. 

-Technika akwarelowa – Na szkic nakładamy cienkie warstwy akrylu mocno rozcięczonego z wodą na mokrym bądź suchym papierze. W tej technice nie jest możliwe dokładne cieniowanie jak w akwareli ponieważ szybko schnie. Barwy nie zlewają się tak dokładnie, Ale pozwala to na mały retusz niedociągnięć. 

-Efekt faktury (fakturowanie)- za pomocą szpachli można nakładać grube warstwy, akryl jest elastyczny i nie pęka, dla zaawansowanych można z akrylem mieszać piasek, trociny i inne materiały do uzyskania ciekawego efektu faktury. 

- Kolaże – akryl świetnie nadaje się do łączenia z różnymi materiałami, jest dobrym spoiwem. 

- Techniki mieszane – farba akrylowa jest rozpuszczalna w wodzie można ją łączyć z akwarelą, tuszem czy gwaszem oraz z ołówkiem, węglem i pastelem. 

Malarstwo ścienne, moje niektóre realizacje:

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, malowanie mural 3D

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwo ścienne, artystyczne malowanie ścian

Malarstwie, ściennym zajmuje się od 2005 roku. Jeżdżę po całej Polsce i Europie świadczę usługi z malowanie obrazów wielkoformatowych w technice akrylowej. Zapraszam do zapoznania się z moim warsztatem prac. Moim mottem jest "Doskonałość jest sumą detali"

ARANŻACJA POKOI DZIECIĘCYCH

Jak dobrać kolor do wnętrza?

Pokoje dzienne

Pokoje, w których przebywamy w ciągu dnia powinny nastrajać nas optymistycznie i dodawać energii. Stąd też w tych pomieszczeniach należy stosować średnio nasycone, ciepłe kolory. Pokoje takie najczęściej są dobrze doświetlone, czy to światłem naturalnym czy sztucznym, dlatego świetnie sprawdzają się w nich wszelkie ciepłe odcienie np. pomarańcze i morele. Przy dobrym oświetleniu można też zastosować kolory ciemne - nie malujmy jednak wszystkich ścian ciemnymi kolorami. Ciekawie wyglądają pokoje, w których dwie ściany są ciemne, a dwie jasne. Do wyboru mamy dwa warianty tj. gdy ten sam kolor znajduje się na ścianach przyległych, drugi - na ścianach przeciwległych. W pierwszym przypadku uzyskujemy ciemniejszy, przytulny kąt, a drugi powoduje optyczne wydłużenie lub skrócenie pomieszczenia. Ciemne ściany wydają się być bliżej siebie. 

Kolor w sypialni

Najlepsze do sypialni są kolory jasne, chłodne, ale czyste, bo gwarantują one odpoczynek i relaks. Zielenie, błękity i fiolety oraz ich pochodne są najlepszą propozycją. Zastosowanie takich kolorów niesie ze sobą ryzyko, że całość będzie wyglądała nieco mdło, żeby więc tego uniknąć należy zastosować zabieg opisany wcześniej, czyli można użyć np. dwóch kolorów. W przypadku jasnych barw zdecydowanie lepsze efekty uzyskuje się, gdy ten sam kolor występuje na przeciwległych ścianach. Nieco odważniejszym można zaproponować pomalowanie sufitu np. kolorem jasnym żółtym. Nie spowoduje to przesadnego "nasycenia energią", a rano, tuż po przebudzeniu nasze pierwsze spojrzenie padnie na powierzchnie w kolorze słońca, dzięki czemu dużo łatwiej będzie poderwać się z łóżka, zwłaszcza zimową porą. 

Kolor w kuchni

Z umeblowaniem kuchni w stylu nowoczesnym współgrają jasne i czyste kolory. Z racji tego, że nowoczesne meble kuchenne mają najczęściej stosunkowo proste fronty, na ścianach możemy zastosować jedną z technik dekoracyjnych. Musimy jednak pamiętać o tym, żeby techniki nie były zbyt "ciężkie". Odważniejszym można zaproponować dobór kolorów na zasadzie kontrastu, czyli kolor ścian musi być zdecydowanie inny od koloru szafek. Meble w starym stylu, które najczęściej występują w ciemnych kolorach, dobrze komponują się ze ścianami w kolorach ziemi. Mogą być to kolory dosyć ciemne, ale w takim przypadku należy oczywiście pamiętać o dodatkowych źródłach światła. 

Kolor w Przedpokoju 

W większości przypadków przedpokój to pomieszczenie, do którego nie dociera światło słoneczne i często zdarza się, że bywa tam po prostu ciemno. Dlatego do przedpokoju najbezpieczniej jest zastosować kolory rozjaśniające. Możemy tu wykorzystać zarówno barwy ciepłe jak i zimne, pamiętając jednak o tym, by były one lekko lub średnio nasycone. W małym i prostokątnym przedpokoju na ścianach można zastosować kolory optycznie powiększające, czyli tonacje żółte, jasne pomarańcze, jasne błękity, biele i beże, a z zieleni jasny seledyn; drzwi i sufit pomalowane na biało dodadzą wnętrzu lekkości i zwiększą wrażenie przestronności, natomiast podłoga może mieć nieco ciemniejszą i chłodniejszą tonację. W korytarzu kwadratowym, chcąc go wydłużyć należy ściany prostopadłe do wejścia pokryć kolorem nasyconym: jasnym fioletem, zielenią, intensywnym beżem lub żółcieniem natomiast ścianę przeciwległą zgaszonym odcieniem, ściany z lamperią (w jednej tonacji) poszerzą i ożywią wnętrze - mocniejszy odcień powinien być niżej. Przedpokój wysoki i wąski warto optycznie obniżyć , co można osiągnąć malując sufit o ton lub kilka, ciemniejszym kolorem niż ściany, może to być np. mocny błękit przy jasnoniebieskich ścianach. Drzwi pomalowane na biało, z framugą w kolorze sufitu, urozmaicą wystrój i poszerzą pomieszczenie, natomiast jasna podłoga dodatkowo to podkreśli. Gdy przedpokój jest duży i nieforemny w kształtach warto zastosować kilka różnych barw lub tonacji jednego koloru. Pomalowane na przemian dwoma odcieniami ściany i drzwi podzielą i ciekawie zróżnicują przestrzeń; jest to sposób na powiększenie i rozjaśnienie fragmentów przedpokoju. Wnęka w przedpokoju często bywa przyczyną niezadowolenia - tymczasem może się ona stać oryginalnym elementem aranżacyjnym. Dlatego zamiast ukrywać, podkreślmy ją malując ciemniejszym kolorem. Zabieg ten pogłębi wnękę i stworzy doskonałe tło dla obrazu czy lustra; ciemniejszym kolorem pomalujmy również ścianę najgłębszą natomiast prostopadłe do niej jaśniejszym. Korytarz szeroki i niski może sprawiać przytłaczające wrażenie, dlatego sufit, aby nie wydawał się zbyt ciężki powinien być biały. Z kolei ściany w intensywnym kolorze, zwężą optycznie przedpokój; wysokość skorygujemy malując na suficie (wzdłuż granicy ze ścianami) pasek szerokości 10-20 cm w tym samym kolorze co ściany.

Kolor w biurze 

Pomieszczenie biurowe to miejsce, w którym wymagana jest koncentracja, dlatego użyte kolory muszą pomagać w jej osiągnięciu, ale tak, by wielogodzinne przebywanie w tym pomieszczeniu nie męczyło i nie powodowało rozdrażnienia. Do biura należy wybierać więc kolory ciepłe, lekko lub średnio nasycone, ale też niezbyt intensywne , gdyż te ostatnie mocno przyciągają wzrok, przez co rozpraszają i szybko męczą oczy.
Lekko nasycone czerwienie i żółcie oraz oczywiście ich pochodne świetnie nadają się do biur półotwartych czyli takich, w których pracownik, w ciągu swojego dnia pracy przyjmuje tylko kilku petentów. W biurach typu otwartego, czyli takich, przez które przewija się dziennie wiele osób można z powodzeniem zastosować kolory mocniejsze.
Wyjątkowym biurem jest gabinet lekarski, w którym należy stosować delikatne, chłodne kolory, które uspokajają nasz umysł i koją nerwy. Ponadto, barwy chłodne kojarzą się z czystością, co dodatkowo zwiększa uczucie sterylności gabinetu lekarskiego.

Pasowanie kolorów

Schematy kolorystyczny:

Czynniki wpływajace na wygląd malowidła ściennego

Jasność i nasycenie barwy:

To, co widzimy oraz jak - zależy w dużym stopniu od światła. Wszystko może wyglądać nagle dziwnie i niezwykle, gdy zmieni się światło. Światło działa przez rodzaj, kierunek, intensywność. Podziwiając  widok z naszego okna, spoglądając na niego wiele razy w ciągu dnia, za każdym razem możemy dostrzec różne kolory i cienie, które ten widok czynią za każdym razem innym.

Istnieją różne rodzaje barw i różne sposoby ich zestawienia na obrazie. Jest jednak jeszcze jedna cecha, która różni barwy między sobą - a mianowicie stopień pochłaniania i odbijania światła. Im barwa odbija go więcej, tym wydaje się nam jaśniejsza. Im odbija go mniej, a tym samym więcej go pochłania, tym wydaje się ciemniejsza. I tak do barw jasnych zaliczymy np. żółcień i błękit, a do barw ciemnych - np. barwę granatową i brunatną. Możemy też powiedzieć inaczej: że walor barwy żółtej i niebieskiej jest słaby, a walor barw czarnej i granatowej - mocny. Jeśli w obrazie przeważają plamy barw ciemnych, o mocnym walorze, to dzieło zazwyczaj wydaje się nam poważne, dostojne. Przeciwnie, jeśli malarz zechce nam pokazać temat pogodnie i radośnie, wystarczy czasami, jeśli posłuży się plamami barw jasnych o słabym walorze.

Poszczególne barwy mogą być oczywiście ciemniejsze lub jaśniejsze, pochłaniać więcej światła lub mniej. Przykładowo - zielona plama namalowana bardzo gęstą akwarelą wyda nam się ciemniejsza niż plama namalowana akwarelą z tego samego pojemniczka, lecz rozprowadzoną w większej ilości wody. Mówimy wtedy, iż zieleń plamy pierwszej ma mocniejszy odcień albo, że jest bardziej nasycona niż zieleń plamy drugiej, albo też, że walor plamy pierwszej jest mocniejszy niż walor plamy drugiej. Natomiast w przypadku użycia farby olejnej lub plakatowej, odcień barwy zależy od ilości dodanej bieli.

Światło a przestrzeń:

Przedmioty jakie nas otaczają nie są płaskie, lecz trójwymiarowe. Posiadają szerokość, wysokość i głębię, ponadto znajdują się zawsze w trójwymiarowej przestrzeni. Światło, dzięki któremu możemy te przedmioty zobaczyć, pochodzi zawsze z jakiegoś źródła. Na dworze - od słońca, gdy jest pochmurno - z jaśniejszej strony nieba; w domu - od okna albo od lampy. Najjaśniejsze są te fragmenty przedmiotów, które skierowane są do światła, czyli posiadają walor najsłabszy. Natomiast te, które są od światła najdalej (czyli odwrócone od światła) są najciemniejsze - posiadają walor najmocniejszy. Przedmioty, które ustawione są względem światła bokiem lub pod niewielkimi kątami posiadają walory w różnych natężeniach. Oddanie tego zjawiska w dziele sztuki nazywamy światłocieniem. Dzięki niemu, rysując jakikolwiek fragment świata potrafimy pokazać, że nie jest on płaski, lecz trójwymiarowy. Dzięki prawidłowemu rozłożeniu walorów - plam czarnych, białych i pośrednich, każdy narysowany przez nas przedmiot daje iluzję trójwymiarowości.

Aby uniknąć błędów w rozłożeniu walorów, należy ustalić skąd pochodzi światło i jaka jest jego siła. Siła waloru zależy od barwy przedmiotów w naturze, a także od kierunku światła.

Walor

Ponieważ od kierunku światła zależy rozłożenie walorów (świateł i cieni), a od siły światła - ich kontrasty, przed rozpoczęciem pracy artysta powinien dokładnie określić skąd i z jaką siłą pada światło. Rzeźbiarz bierze pod uwagę, jak jego dzieło będzie ustawione w stosunku do słońca. Bowiem dopiero pełny blask, rozjarzając jedne fragmenty, a inne pozostawiając w mroku, nadaje dziełu życie. Także dla rzeźbiarza istotne jest położenie dzieła względem światła, bo on właśnie pozostawia niektóre fragmenty w mroku, by inne mogły być wydobyte w pełnym blasku.

Perspektywa

Problem proporcji w otaczającym nas przestrzennym świecie i odzwierciedlenia ich na płaszczyźnie istniał od początków sztuki. Ale artysta radził sobie z nimi za pomocą perspektywy, doskonalonej przez epoki. Kiedy przed ok. dwudziestoma tysiącami lat ówczesny człowiek przenosił na ścianę groty skalnej zapamiętany widok grupy ludzi - tych, którzy byli bardziej oddaleni umieszczał ponad tymi, którzy znajdowali się bliżej. Prehistoryczny malarz posłużył się perspektywą, którą dziś określamy mianem rzędowej.

Stosowano ją również później, w malarstwie staroegipskim, łącząc ją często z kompozycją pasową: najniższy rząd służył ukazaniu tego, co znajduje się najbliżej, wyższe rzędy pokazywały to, co było bardziej oddalone.

Z tych odległych czasów pochodzi także perspektywa zwana kulisową. Stosowanie jej wynikało z faktu, że w rzeczywistości przedmioty znajdujące się bliżej przesłaniają częściowo te, które położone są za nimi . W ten sposób formy zachodzące w obrazie jedna na drugą wywołują wrażenie, że ta, która ukazana jest w całości, znajduje się bliżej patrzącego, a ta, która pokazana jest tylko częściowo - dalej.

Jeszcze w czasach późnego paleolitu pojawiała się perspektywa kulisowa razem z rzędową. Wspomagała wrażenie głębi przestrzennej, a zdarzało się nawet, że pozwalała na ocenę odległości między przedmiotami. Odbieramy wrażenie, że odległość ta była większa, gdy przedmiot zasłaniany został przesunięty bardziej do góry; mniejsza natomiast, gdy ten przedmiot znajdował się niżej, tuż za przedmiotem widzianym w całości.

Oczywiście dzisiaj wiemy, że nie był to sposób doskonały. To prawda, że pozwalał na ukazanie głębi przez odpowiednie ustawienie przedmiotów. Jednak przedmioty te pozostawały na obrazie płaskie, nie związane z otaczającą je przestrzenią. Poza tym malarze posługujący się tym sposobem nie brali pod uwagę tego, że przedmioty w miarę oddalania się od oczu patrzącego wydają się stopniowo coraz mniejsze.

Potrzeba wykorzystania tego spostrzeżenia pojawiła się wówczas, gdy sztuka zaczęła zajmować się światem po to, by go gruntownie poznać. Stało się to w epoce Odrodzenia. Sztuka zyskała nową perspektywę, zwaną zbieżną, inaczej linearną albo renesansową.

Na czym polega ujęcie trójwymiarowości świata na płaszczyźnie za pomocą tej perspektywy? Okazuje się, że jest to bardzo proste, bo perspektywa zbieżna wykorzystuje złudzenie optyczne, któremu stale jesteśmy poddani obserwując rzeczywistość, która nas otacza.


Perspektywa żabia i perspektywa z lotu ptaka

Wyobraź sobie, że stoisz na szosie, która znika ci z oczu gdzieś daleko, na linii horyzontu. Ulegasz złudzeniu, że jezdnia wydaje się coraz węższa, by w końcu stać się małym punktem na linii horyzontu. To samo dzieje się z drzewami, które rosną po obu stronach tej szosy. A jak te obserwacje przenieść na płaszczyznę kartki - wyjaśnia perspektywa zbieżna .

Perspektywa zbieżna

Otóż okazuje się, że wszystkie linie prostopadłe do przedstawianego widoku zbiegają się w jednym punkcie na linii horyzontu, która znajduje się zawsze na wysokości oczu patrzącego. Z owych linii prostopadłych i poziomych (linia horyzontu oraz jej równoległe) powstaje niewidoczna, ale łatwa do narysowania siatka. Można w nią po prostu wrysować przedmioty znajdujące się w obserwowanym widoku, które zbiegają się ku horyzontowi. Linie prostopadłe powodują, że to, co rysujemy, w miarę oddalania maleje. Linię horyzontu można umieścić na dowolnej wysokości płaszczyzny kartki czy płótna, pamiętając jednak, że od jej położenia będzie zależeć kąt zbiegania się linii perspektywicznych. Przy linii horyzontu umieszczonej nisko - mówimy o perspektywie żabiej, przy umieszczonej wysoko - o perspektywie z lotu ptaka. Można także wyznaczyć z góry dowolny punkt zbiegania się linii na horyzoncie (np. perspektywa boczna lub ukośna.

Perspektywa boczna i perspektywa ukośna

Aby wzmocnić wrażenie głębi uzyskiwanej za pomocą perspektywy zbieżnej wykorzystuje się także perspektywę powietrzną, która uwzględnia zmiany, jakim podlega barwa przedmiotów w miarę ich oddalania się od patrzącego. Natomiast perspektywa malarska pozwala wyrazić przestrzenność za pomocą wrażenia, że barwy ciepłe (np. żółcień, oranż, czerwień, brąz), przybliżają malowany obiekt, a barwy zimne (np. błękit) - oddalają. Przekonanie to trwało przez cztery stulecia - w epoce baroku, klasycyzmu, romantyzmu i realizmu. Dopiero schyłek XIX w. odmienił tą sytuację. Paul Cazzane, malarz francuski, wprowadził całkowicie nowy sposób przedstawiania przestrzeni w obrazie. Otóż stwierdził, że kiedy przyglądamy się jakiemuś widokowi natury, wodzimy po nim spojrzeniem i nasz wzrok przemieszcza się po różnych jego fragmentach, z każdym nowym ukierunkowaniem oczu układ perspektywiczny zmienia się. Powstaje wiele różnorodnych, następujących po sobie rzutów perspektywicznych, niemożliwych do odtworzenia na obrazie. Cézanne nie wykorzystywał perspektywy zbieżnej według dotąd stosowanych reguł, ale zaczął budować przestrzeń swoich obrazów nowym sposobem. Metoda ta polegała na umieszczaniu planów biegnących w głąb obrazu równolegle względem siebie na podobieństwo kulis teatralnych. Plany te rozróżniał kolorem, stosował w związku z tym perspektywę malarską, która wykorzystuje przestrzenne działanie barw.

Tak oto zmodyfikowana perspektywa kulisowa - udoskonalona i wzbogacona o nową wiedzę o kolorze - służy malarstwu XX wieku w nieco inny sposób niż przed tysiącami lat.

Faktura w malarstwie

Powierzchnia każdego przedmiotu (a więc np. kubka, drzewa, dachu czy obrazu) ma swój specjalny wygląd i jest charakterystyczna w dotyku.

Gdy mówimy o mieszaniu barw posługujemy się słowem farba. I całkiem słusznie, ponieważ barwa jest zjawiskiem fizycznym, powstającym np. przez rozszczepienie światła w pryzmacie. W malarstwie natomiast barwy występują w postaci FARB, na które składają się barwne proszki, tzw. pigmenty oraz łączące je spoiwa. Od rodzaju spoiwa zależy gęstość farby oraz sposób, w jaki układa się ona na płótnie lub papierze. Znamy różne rodzaje farb i każda z nich ma swoje odrębne właściwości, które dobry malarz potrafi umiejętnie wykorzystać. Np. akwarela (jak nazwa wskazuje: aqua - woda), której pigmenty rozpuszczają się w wodzie - jest farbą przejrzystą, niekryjącą. Farba ta gładko pokrywa powierzchnię papieru, nawet częściowo weń wsiąka. Urok dzieła malarskiego wykonanego akwarelą polega na tym, że barwne plamy położone wcześniej przezierają spod tych, które są położone później. Uzyskanie w ten sposób tego bogactwa barw jest możliwe malując nimi z dużą ilością wody.

Zupełnie inaczej jest z farbą klejową: gęstą i nieprzejrzystą, czyli kryjącą. Na papierze układa się ona niezbyt grubą warstwą, wyczuwalną jednak pod delikatnym dotknięciem palca. A plamy barwne o wyraźnych brzegach - w przeciwieństwie do akwareli - nie będą się przenikać wzajemnie. Bardzo popularna wśród malarzy jest farba olejna, której pigmenty barwne rozprowadzane są w odpowiednim oleju. Farba olejna używana jest zazwyczaj jako farba kryjąca, ale możliwości jej położenia na płótnie są właściwie nieograniczone. Można położyć ją np. idealnie gładko lub tworząc warstwę chropowatą, często zachowującą wyraźne ślady pędzla. Sposób położenia farby na płótnie obrazu nazywamy FAKTURĄ. W przypadku akwareli faktura będzie zupełnie gładka, w przypadku farby klejowej lub olejnej - bardzo zróżnicowana: gładka lub niespokojnie wzburzona, dająca nowe, niespodziewane efekty dzięki załamywaniu się światła na takiej powierzchni.

Kreska

Kreska jako kontur Kiedy chcemy narysować drzewo, kwiatek, krzesło czy autoportret - robimy to za pomocą linii. Linii, której tak naprawdę nie ma. To nasze oczy ją dostrzegają, aby to, na co patrzymy, oddzielić od tła.

Otóż taką kreskę, której jedynym zadaniem jest wyznaczenie obmyślanego przez nas kształtu na płaszczyźnie, nazywamy kreską konturową lub po prostu KONTUREM.

Kreska określająca przestrzeń. Wyznaczanie kształtu przedmiotu na płaszczyźnie nie wyczerpuje wszystkich możliwości kreski. Wiadomo, że świat, w którym żyjemy, jest przestrzenny, to znaczy posiada trzy wymiary. Okazuje się na koniec, że kreska wrażenie przestrzenności potrafi doskonale oddać. Plan pierwszy, a więc to, co znajduje się jak gdyby najbliżej naszych oczu, określony jest przez kreskę wyrazistą i grubą, w planach dalszych kreska stopniowo staje się coraz cieńsza, słabsza, mniej wyraźna. Rysunek taki moglibyśmy śmiało zatytułować "Przestrzeń". Patrząc na niego nie mamy wątpliwości, które fragmenty pejzażu znajdują się bliżej, a które dalej.

Kreska a faktura. Jest jeszcze coś, co o kresce wiedzieć powinniśmy? Otóż wiadomo, że wszystkie przedmioty, z których składa się przyroda, prócz formy i barwy posiadają własny charakter powierzchni, swoją własną fakturę. Również i z tym problemem kreska daje sobie radę. Fakturę rzeczy znajdujących się w przyrodzie oddaje w sposób, który pozwala domyślić się, o jaką powierzchnię chodzi. Oto przykłady kresek naśladujących fakturę kory drzewa i sierści zwierzęcia. Doświadczony artysta potrafi naśladować kreską charakter powierzchni wielu otaczających nas rzeczy i przedmiotów. Potrzeba tylko wiele cierpliwości i wytrwałości w ćwiczeniu kreski oraz wnikliwej obserwacji otoczenia.

Kreska a natura. Kreska, będąca śladem ołówka, pióra, pisaka lub kredki, który u doświadczonych artystów układa się często we wspaniałe dzieła sztuki - w przyrodzie po prostu nie istnieje.

Kreska jako środek wyrazu artystycznego. Okazuje się, że kreska, która jako kontur służy wyodrębnieniu formy przedmiotu na płaszczyźnie i która zdolna jest także oddawać wrażenie głębi oraz naśladować przeróżne faktury rzeczy znajdujących się w przyrodzie, w ręku wybitnego twórcy może być także bogatym środkiem wyrazu artystycznego. Każdy bowiem artysta rysuje inaczej, zgodnie z własną wrażliwością, własnym temperamentem i zamierzonym sposobem oddania doznań w obcowaniu z naturą.

Plama

Plama w malarstwie. Na obrazach znajdujących się w galeriach czy muzeach możemy zobaczyć właściwie wszystko, o czym moglibyśmy pomyśleć: krajobrazy, kwiaty i owoce, bitwy, rozmaitych ludzi, miasta, zwierzęta, przeróżne stwory. Czegokolwiek obraz by nie przedstawiał, zawsze składa się z barwnych plam. Każda plama ma swoją wielkość, swój kształt, swoją barwę i swoje miejsce. I zawsze znajduje się w otoczeniu innych plam, co znacznie wpływa na jej postrzeganie. Jednak wcale nie znaczy to, że plamy barwne malowane są zawsze jednakowo. Oczywiście, że każdy artysta ma własny sposób malowania - czyli sposób kładzenia barwnej plamy tak samo jak każdy człowiek ma inny charakter pisma. Jednym z takich sposobów jest obwodzenie plamy barwnej konturem. Te oddzielone konturem kolory żyją obok siebie w zgodzie, mimo iż posiadają bardzo różne barwy, wielkości i kształty, tworzą odrębne, maleńkie, kolorowe światy. Oglądając wiele obrazów, zwrócimy z pewnością uwagę, że najczęściej barwnych plam nie rozdziela żaden widoczny kontur - mimo to nie przeszkadzają sobie nawzajem. Posiadają wyraźny kształt i stykają się z sobą, a w miejscu, gdzie kończy się jedna, natychmiast zaczyna się inna plama. Takie plamy nazywamy niekiedy ostrymi - bo ostre i wyraźne są ich granice. Tym ostrzejsze i bardziej wyraźne, im silniejszy jest kontrast kolorystyczny sąsiadujących z sobą plam. Jeśli sąsiadują z sobą plamy o zbliżonej temperaturze, np. niebieska z zieloną, granica między nimi będzie mniej wyraźna niż wówczas, gdy obok plamy niebieskiej znajdzie się np. plama czerwona.

W bardzo wielu obrazach bywa jeszcze inaczej: granice między plamami wcale nie są ostre i wyraźne, i zauważyć je trudno. Czasami bowiem barwa plamy na całej jej powierzchni nie jest jednakowo intensywna, lecz jakby "rozpływa się". Takie plamy nazywamy miękkimi. A gdy jedne plamy zachodzą na drugie i kolory się mieszają, występują z domieszką innych barw. Wtedy wydaje się, że obraz migocze nam w oczach.

Plamy w rysunku. Jeśli zobaczymy dzieło sztuki wykonane kreską, wiemy, że jest to rysunek. Jednak nie każdy rysunek musi być wykonany kreską. Wiele rysunków powstaje z plam, najczęściej czarnych lub szarych. Istniejące w malarstwie plamy "ostre" i "miękkie" mogą wystąpić także w rysunku.

Plener malarski

Malowanie obrazów na plenerze malarskim w Mierzwicach:

Plener malarski nad Bugiem.

Plener malarski

Plener malarski:

Plener malarski odbył się w miejscowości Mierzwice na Bugiem cas trwania pleneru to 9dni. Spokój i cisza stwarzają niepowtarzalny klimat pracy twórczej. Baza noclegowa znajduje się zaraz nad rzeką bug w ośrodku turystycznym.

Plener malarski jest dobrą okazją do szlifowania swojego talentu plastycznego bez względu na wiek i stopień zaawansowania umiejętności. Dla osób początkujących jest pierwszym etapem edukacji plastycznej do rozpoczęcia nauk szkicu i malarstwa. Plener jest ważnym elementem w rozwoju artystycznym młodzieży i dorosłych. Praca twórcza w ładnych miejscach w otoczeniu przyrody wyczula na klimat i piękno krajobrazu, sprzyja poszukiwaniom artystycznym, jest dobrą okazją do kształcenia zmysłu obserwacji otoczenia oraz wypracowaniu indywidualnych środków wyrazu. Ważnym aspektem uczestnictwa w plenerach jest możliwość skupienia się tylko na twórczej pracy, rozmowach o sztuce i wymianie doświadczeń warsztatowych. Praca wśród grupy osób o podobnych zainteresowaniach działa bardzo stymulująco. Jeśli chodzi o malowanie w grupie efekt pracy jest bardziej wydajny niż w domu. Sprzyjający klimat miejsca, ludzie i panująca tam atmosfera silnie motywuje do tworzenia. Do głowy przychodzą nowe kreatywne pomysły które są przelewane na płótno. Technika malowania jest dowolna od olejnych prac po pastele suche, akryl itp. Plener jest także okazją do utwierdzenia się w wyborze rozwoju indywidualnej techniki malarskiej. Artyści plastycy z dużym przygotowaniem zawodowym sprawują opiekę nad uczestnikami, z każdym uczestnikiem rozmawiają indywidualnie. Osoby początkujące uczą się od artystów a także od innych uczestników pleneru. Można spróbować pracy z wieloma tachnikami malarskimi, w ten sposób zyskuje się  nowa umiejętności. W plenerach mogą brać udział osoby w różnym wieku: dzieci, młodzież ijak i dorośli, osoby początkujące i zaawansowane, rodzice z dziećmi. 

O malarstwie ściennym

Co to jest malarstwo ścienne?

Jest to malowidło zazwyczaj dużych rozmiarów, malowane na ścianie albo przeznaczone do osadzenia na ścianie jako stały element wystroju budynku.

Klasyczną technika tej formy sztuki starożytnej uprawianej na Krecie i w Grecji jest fresk; jednak w klimacie bardziej wilgotnym, zwłaszcza w północnej Europie, stosowano także inne techniki. Najbardziej udaną alternatywą było w takim przypadku malowanie obrazu farbami olejnymi na płótnie, a następnie przyklejanie płótna do ściany. Technikę tę – znaną jako marouflege – stosował P. Puvis de Chavennes, najwybitniejszy twórca malowideł ściennych II poł. XIX wieku. Stłumione barwy jego obrazów znakomicie imitowały wrażenie, jakie wywołuje fresk.

W Azji tradycyjna metoda malarstwa ściennego wykorzystywała klej i wysuszony gips, ale w XI i XII w. znana tam była również typowa technika fresku, o czym świadczą badania malowideł ściennych w Tandźavur (Tanjore) w Indiach.

 

  

 

   

  

Malatura - część ornamentyki architektonicznej stanowiąca obraz malowany farbami, zwłaszcza na ścianie lub na drewnie, ale także na szkle (spotyka się także malatury podszkliwne). Malatury (malowidła) w architekturze najczęściej spotykane są w połączeniu z takimi technikami malarskimi jak fresk, graffiti, medalion, monochrom, polichromia, panneau, supraporta czy petroglig.

Mural

Jest to rodzaj malatury, nazwa pochodzenia hiszpańskiego oznaczająca w skrócie dzieło dekoracyjnego malarstwa ściennego, najczęściej monumentalne.

Malowidła takie, w zależności od intencji twórcy, mogą mieć na celu inspirację odbiorcy lub reklamę jakiegoś produktu..

Murale można zdefiniować jako wielkoformatową grafikę na ścianach budynków.

W Polsce w okresie PRL-u szczególnie upowszechniły się murale reklamujące Przedsiębiorstwa i instytucje, które zasadniczo reklamy nie potrzebowały, ponieważ najczęściej byli to monopoliści na rynku. Niemalże w każdym mieście była gdzieś namalowana reklama PKO, PZU czy Totalizatora Sportowego albo Pewexu. Były też reklamy lokalnych fabryk i zakładów. Na przykład w Łodzi do dziś można spotkać murale Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. Armii Ludowej, Dubois-Polino czy zakładów Pierwsza.

Graffiti

Dzieli się na malowanie "z ręki", a więc za pomocą samych farb oraz na malowanie z szablonów polegające na przykładaniu do ściany wcześniej wykonanych szablonów i pokrywaniu wolnych obszarów farbą.

Graffiti uliczne wykonywane jest też czasem za pomocą innych technik – np. pędzla i wodnej farby akrylowej, naśladuje się tutaj jednak zawsze efekty uzyskiwane za pomocą klasycznej metody z farbami w sprayu.

Do malowania graffiti najczęściej używa się sprayu (farba w aerozolu w puszkach) do tagów - markerów.

Historia graffiti

Jest to zwyczaj pisania po murach celem przekazania określonych treści, graffiti kojarzy się głównie z napisami na ścianie, trudno jest określić datę powstania tej sztuki. wielu badaczy uwarz że tego typu malarstwo miało swoje początki już w czasach starożytnych. Antyczne źródła informują, że po bitwie pod Cheroneją na budynkach Aten pojawiły się liczne napisy. Napis umieszczony na ścianie w celu przekazania jakiejś informacji najczęściej ośmieszające ówczesnych polityków. W Rzymie również pojawiały się napisy ośmieszające i krytykujące niektórych polityków, a nawet władców (m.in. Nerona). Napisy te nie zawsze jednak odnosiły się do polityki, często anonimowi autorzy wyrażali w nich uwielbienie dla niektórych sportowców, heter lub innych osób.

Początki graffiti

w dzisiejszym tego słowa znaczeniu sięgają przełomu lat 60. i 70. XX wieku, kiedy to popularne stały się tzw. tagi - wykonane flamastrem lub farbą stylizowane zapisy imion/pseudonimów młodych ludzi, którzy w ten sposób znakowali teren. Nieco wcześniej, bo już na początku lat 50., graffiti posługiwali się członkowie awangardowego ugrupowania Lettrist International (m.in. Isidore Isou, a następnie sytuacjoniści ( Guy Debord, Raoul Vaneigem, Ivan Chtcheglov). Ich wkład w upowszechnianie graffiti miał znaczący wpływ na paryski Maj '68 (m.in. słynne hasła: "Nigdy nie pracuj!", "Władza w ręce wyobraźni", "Plaża na ulicach"). Upowszechnienie farb w sprayu sprawiło, że napisy stały się większe, bardziej kolorowe i łatwiejsze do zauważenia. To właśnie tego typu formy stanowią graffiti w ścisłym znaczeniu.

Trudno jednoznacznie określić kiedy na ziemiach polskich pojawiały się pierwsze napisy na murach. Wiadomo, że w latach dwudziestych XIX wieku na ulicach Warszawy nieznani sprawcy umieszczali napisy w których ośmieszali okupujących kraj Rosjan, a przede wszystkim carskiego brata wielkiego księcia Konstantego. W przededniu wybuchu powstania listopadowego na drzwiach belwederu, siedziby wielkiego księcia pojawiła się złośliwa informacja, że pałac jest na sprzedaż. W czasie powstania listopadowego mury Warszawy pokryte były patriotycznymi napisami zachęcającymi Warszawiaków do walki i wytrwania. Podobne napisy pojawiały się w Warszawie i wielu innych polskich miastach w okresie kolejnych powstań narodowych oraz rewolucji 1905 roku, jak również w okresie I wojny światowej i późniejszych walk o granice odrodzonej Polski. W czasie II wojny swiatowej młodzi ludzie działający w konspiracji malowali na murach hasła ośmieszające okupanta. Nowy okres rozwoju graffiti to początek lat 80., a dokładniej czas stanu wojennego, kiedy to pojawiały się na ulicach wielu miast prace wykonywane za pomocą szablonów lub po prostu pędzla. Ta forma aktywności twórczej i politycznej przybrała na sile pod koniec lat 80. także za sprawą Pomarańczowej Alternatywy i wielu innych mniejszych grup lokalnych w Polsce. W tym czasie pojawiły się pierwsze fanziny przedstawiające prace z całego kraju i były to "Nie daj się złapać" z Poznania, "Maluj Mury" z  Poznania, "Graffiti" z Warszawy i "Spray" z Piły, które przyczyniły się bardzo do popularyzowania graffiti. Okres ten dobrze przedstawia album wydany w 1991 roku "Polskie mury. Graffiti - sztuka czy wandalizm". Tak zwana nowa fala graffiti nastąpiła w latach 1992 - 1994, gdy grupa osób stosujących wcześniej technikę szablonową zaczęło malować ręcznie już tylko za pomocą farb w sprayu. Pozwoliło na to pojawienie się w sprzedaży pierwszych farb w aerozolu. Rozwój kontaktów, techniki i wymiany umiejętności możliwy był za sprawą Festiwali Graffiti, które odbyły się w 1994 roku w Lidzbarku Warmińskim i w 1995 roku w Bartoszycach, a także dzięki pojawieniu się nowego numeru Fanzina "Maluj Mury" i "Brain Damage". Dalszy rozkwit graffiti to jego popularyzowanie w takich gazetach młodzieżowych jak "X" czy  "Ślizg".

Graffiti ma dzisiaj także niezaprzeczalne znaczenie polityczne. Oprócz wspomnianej wyżej dwuznaczności łączącej się z legalnością tworzenia, nie można nie doceniać wpływu graffiti na ruch antyglobalistyczny, kiedy to w czasie kontr szczytów ulice miast pokrywają się politycznymi hasłami.

Ostatnio jednak graffiti nie jest tylko wyrazem buntu, a grafficiarze umieszczają swoje dzieła na budynkach prywatnych firm czy punktów usługowych, tworząc w ten sposób specyficzną dla tych jednostek reklamą

zewnętrzną.

GALERIA PRAC 

  

Malarstwo dekoracyjne  

  

Malarstwo dekoracyjne

  

Malarstwo dekoracyjne.

Przykładowe obrazy ścienne wykonane w różnych miejscach o różnej tematyce.